'The merry - go - round', ca. 1990
Olieverf op paneel, 76 x 58 cm,
Gesigneerd l.o. 'l adcock'
Lilian Adcock (1944)
Op het eerste gezicht doen sfeer en stijl van dit schilderij ons denken aan de
werken van de Belgische kunstenaar Harry Buyck (1928), die we bewonderen.
Duidelijk is ook een zekere overeenkomst in kleur, met name in het gebruik van
de roden. En ja hoor, er is inderdaad een link.
De Engelse, maar in Duitsland geboren kunstenares Lilian Adcock studeert aan
de Hammersmith Art School in Londen, waar ze de richting 'Interior Design'
kiest. Ze trouwt met een Belg, begint in 1962, in België, met beeldhouwlessen
en volgt daarna privé schilderlessen bij - jawel - Harry Buyck, die een belangrijke
mentor voor haar is geweest. Harry Buyck heeft, zo lezen wij in Adcock's
monografie, 'veel talent en visie op thematiek' op de kunstenares overgedragen,
met name op het gebied van composities met personages. Lilian Adcock
ontwikkelt echter een eigen interpretatie. Zo staan op het afgebeelde schilderij
meer mensen en is het beeld voller dan Buyck veelal laat zien. Ook geeft Lilian
Adcock haar personen gedetailleerder weer, hoewel zeker niet fotografisch.
Ze laat hun karakter en hun gemoedstoestand met 'onthutsende eerlijkheid'
zien, schrijft haar monograaf.
Dit werk heeft als titel 'Merry-go-round' oftewel 'Paardenmolen' of 'Draaimolen'
en is gesitueerd op de kermis in Covent Garden, Londen. Het fascineert ons
meteen: al die typetjes met hun persoonlijke tragiek, ontreddering, eenzaam
heid en (schijn)plezier. Daar is Adcock goed in: het in vormen en klankkleuren
overdragen van de geheime emoties van gewone mensen. Je ziet wat al die
gezichten aan 'leven en beleven' meedragen. In haar monografie staat, dat zij
'nooit is bezweken om het beeld van haar modellen te romantiseren of te
idealiseren'. En ook, dat ze 'op haar manier het wezen van de mens peilt',
waarbij 'levensvreugde en tragiek elkaar kunnen overlappen'. Vanaf 1979
exposeert Lilian Adcock in tal van plaatsen in België, in Italië (Florence), Frankrijk
(Parijs), Engeland (Londen) en Nederland (Amsterdam) en neemt ze deel aan
internationale beurzen in de USA (Chicago), Nederland (Rosmalen) en Duitsland
(Essen). Overal oogst ze terecht bewondering voor haar intrigerende weergave
van intermenselijke communicatie of juist het ontbreken daarvan.
