Galerij

Alfons Vermeir (1905-1994)

Geen twijfel mogelijk: al van verre herkennen we de schilderijen van de Belgische kunstenaar Alfons Vermeir aan hun opvallende stijl. Het zijn ietwat naïef en met ferme penseelstreken robuust weergegeven dorps-, stads- en havengezichten, veelal gestoffeerd met enkele personen en niet zelden ook een hondje. Daarnaast schildert hij interieurs met koffie- of theedrinkende mensen (waarop uitnodigend een altijd witte koffie- of theekan op tafel pronkt) en een enorme variatie aan taferelen uit het boerenleven: zaaien, maaien, oogsten, wieden, schaften op het land, hij heeft het allemaal op doek of paneel vastge legd. Jarenlang zwerft Vermeir, die wel gerekend wordt tot de laat-expressionisten, door zijn geliefde Scheldeland, dat zijn voornaamste inspiratiebron is geworden.

Al op jonge leeftijd wordt Alfons Vermeir gestimuleerd door de dorpsonderwijzer (zelf een kunstenaar) en door zijn ouders om zijn onmiskenbare schilderstalent te ontwikkelen. Hij volgt in de jaren 30 van de vorige eeuw een opleiding aan twee Antwerpse Academies, wordt als beste student onderscheiden met de De Keyser-prijs en krijgt onder meer les van Albert Saverijs. In de loop der jaren evolueert zijn academische benadering, zo lezen we in twee omvangrijke monografieën, tot een meer spontane expressie met de later zo typerende houterige naïeve realiteit. Tijdens zijn leven verwerft Vermeir niet alleen in België bekendheid, ook in Nederland wordt zijn werk gewaardeerd en in vooraanstaande galerieën tentoongesteld.

'De rede van Antwerpen' is een vrij groot werk uit 1937. Het is een van zijn grote Schelde- en havengezichten, dat hij heeft geschilderd in zijn atelier in de Hogere Zeevaartschool. Van daaruit observeert hij de dagelijkse bedrijvigheid op het water en de kades met in de verte de contouren van de stad Antwerpen. Van dit vroege werk van Vermeir zijn wij elke dag opnieuw onder de indruk! We filosoferen over de grauwe, sombere regenlucht, die wellicht symbool staat voor de donkere oorlogstijd, die toen al voelbaar naderde. Het schilderij blijft ook boeien omdat er veel te zien is en hoewel de tekening nog overheerst, heeft het toch al de kenmerken van zijn latere gespierde, ongekunstelde, poëtische olieverven, die ook zeer de moeite waard zijn.